Ζάμπια, Μασούντ, σύκα, Λιακόπουλος (και μη χειρότερα…)

Η αμήχανη στιγμή που βλέπεις πως έχει πάει 02.00 τα ξημερώματα, ετοιμάζεσαι να πας να ξαπλώσεις και θυμάσαι πως έχεις διψάσει. «Ωραία, ένα ποτήρι νεράκι και ύπνος» σκέφτεσαι, πηγαίνεις στην κουζίνα και εκεί συνειδητοποιείς πως οι γονείς σου επιστρέφοντας από τα Χανιά έχουν κουβαλήσει τη μισή σοδειά του θείου Γιώργου (γειά σου θείο)! «Πω ρε κάτι ντομάτες» σκέφτεσαι και συνεχίζει η σκέψη «ε, ας φάω μωρέ μια, αφού την λιγουρεύτηκα». Τελικά σταματάς στις ΠΕΝΤΕ και αυτό διότι στην τέταρτη έχεις ξανοίξει (=δει) τσι γερμάδες (=ροδάκινα) και έχεις κάνει την σκέψη «πω πω, γαμάτοι φαίνονται, πρέπει να δοκιμάσω». Συνεχίζεις με ΤΡΕΙΣ γερμάδες και αυτό διότι θυμάσαι πως μέσα σε όλα έφεραν και ένα τελάρο καμιά 10αριά κιλά με ΣΥΚΑ (μας εκατέστρεψες θείο)! Και «ρε πούστη μου σύκα να φάω γιατί θα χαλάσουν»… Και για να μην χαλάσουν, τρως γύρω στα 40 σύκα (μπορεί και λίγο παραπάνω! Και εκεί που πας να τα γαείρεις (=επιστρέψεις) στην θέση τους, ξανοίγεις την ΓΡΑΒΙΕΡΑ κι όφου όφου…

Τη βγάνω, λοιπόν, όξω (την γραβιέρα, μην παρεξηγηθώ), και ντακάρω (=αρχίζω) να την κόβγω! Κι απόις (=αφού) ήφαγα μπάρεμου (=τουλάχιστον) μισό κιλό, σκεύομαι «άπαιχτη η ρουφιάνα, μα ανε τζη βάλω και μια ολιά (=λίγο) μέλι, θελάναι αριστούργημα». Ανοίγω και τα βάζα με το μέλι που λίγες ώρες νωρίτερα ταξίδευαν στο γκαράζ του «Ελευθέριος Βενιζέλος» και αρχίζει πάρτι!

Σε κάποια δόση καταλαβαίνω πως η κατάσταση έχει ξεφύγει και έχω μπουκώσει σύκα, ντομάτες, γερμάδες, γραβιέρες, παξιμάδια (δεν τα έβαλα αυτά στο λογαριασμό, ε;) και μέλια μέχρι τα… αυτιά. Με βαριά καρδιά επιστρέφω στο δωμάτιό μου για να κοιμηθώ, αλλά… ξέρετε τι μπορεί να πάθει κανείς (εκτός από βαρυστομαχιά…) έχοντας πλακώσει σύκα, μέλια και γραβιέρες; ΝΑΙ, αυτό… Πού να ξαπλώσω, μιλάμε για κατάσταση δύσκολη τώρα. Ε, σε παρόμοιες περιπτώσεις δύο τρόπους έχω να αντιμετωπίζω την κατάσταση: τον Ο.Φ.Η. και το στοίχημα! Ξεκινάω με Ο.Φ.Η., σκέφτομαι πως στις θέσεις των Γιάνγιανιν, Νιόπλια, Ίσις, Βέρα, Ντελγκάδο έχω Πάγκαλο και Μάρτος, με πιάνει τάση για εμετό και να ‘μαι, 05.00 τα ξημερώματα να γράφω για τη Γκαμπάλα και την Απολλωνάρα Λεμεσού…